TOP TEKSTY
DDA – Dorosłe Dziecko Alkoholika cz. I
Napięcie, poczucie nieprzewidywalności, agresja słowna i fizyczna, złość, wstyd, gniew, brak pewności siebie, bezsilność, płonne nadzieje, to emocje, które towarzyszą dziecku żyjącemu w rodzinie alkoholowej. Ten czas, takie dzieciństwo odciska się piętnem na dorosłości. Czy wierzysz w to, czy nie, niezależnie od strategii podświadomych przez ciebie stosowanych, syndrom Dorosłego Dziecka Alkoholika zostaje z tobą na zawsze.
Co warto wiedzieć, z czego zdawać sobie sprawę, na co zwracać uwagę, jak sobie z tym radzić?
O tym będę pisał przez najbliższe dni. Temat jest bardzo ważny i obszerny. Dotyczy bezpośrednio wielu milionów dorosłych Polaków, a więc również kolejnych milionów ich partnerów i dzieci. Często nie zdajemy sobie sprawy z tego co się z nami dzieje, skąd to, czego doświadczamy, się bierze. Cierpimy, męczymy się z życiem, zmagamy się wewnętrznie, krzywdzimy w relacjach, kaleczymy swoim uwarunkowaniem nowe pokolenia.
Czytajcie kolejne posty, przekazujcie bliskim, znajomym, dzielcie się w komentarzach swoim doświadczeniem, albo piszcie do mnie.
Od lat pracuję z dorosłymi klientami, którzy całe życie zmagali się z tym syndromem, często zupełnie bezwiednie. Ludzie naprawdę nie zdają sobie z niego sprawy i jest to niezależne od wieku, zasobności portfela, poziomu wykształcenia. DDA nie musi być wcale na zewnątrz widoczne, wręcz przeciwnie. DDA są zwykle społecznie przystający do większości, często radzą sobie w pracy, potrafią dobrze wyglądać, bywają zaradni, ambitni, niektórzy z nich do sukcesu z całych sił zmierzają, w bankach się zadłużają, mają gdzie mieszkać, co jeść i czym jeździć. Rzekłbyś o nich „normalni”, „zwyczajni” ludzie.
Faktem jest, że potrafią udawać. Dom alkoholika uczy ich kłamać, manipulować, zaciemniać, kręcić, zatajać. Trzeba sobie jakość radzić w tym niestabilnym, przerażającym świecie. Najbliżsi, opiekunowie, ci których rolą jest kochać, dbać o bezpieczeństwo i rozwój swoich pociech, okazują się wrogiem, napastnikiem, potworem, katem. Cała rodzina jest często zaangażowana w zatajanie tego, co w domu faktycznie się dzieje. Winę za problemy zawsze w kimś albo w czymś się znajdzie. Alkoholik uzależniony jest od alkoholu, a pozostali członkowie rodziny od niego i jego nałogu. Wszyscy żyją tą ciężką dysfunkcją. Wszyscy chowają pod dywan ten prawdziwy powód. Partner alkoholika to chodzący kłębek nerwów. Napięcie, które gromadzi często bezwiednie uwalnia w postaci nieprzewidzianych wybuchów niepohamowanej agresji skierowanej w stronę partnera lub dzieci. Czasem się całkowicie podporządkowuje, milczy, gnieździ się w swoim syndromie ofiary oddając dzieci na pożarcie smoka, który ich wszystkich po kątach rozstawia. Tańczą jak zagra, cała uwaga jemu poświęcona, rytm życia wyznacza jego alkoholizm. Nie pije – święto, pije – w otchłani bezdennej wszyscy z nim znikają.
Małe dziecko już w przedszkolnym wieku na miarę swoich możliwości chroni się przed zranieniem, walczy o własne bezpieczeństwo w tym groźnym, wrogim świecie. Wypiera, pomija, przemilcza, odcina się od emocji, od czucia. To wszystko ma swoje koszty. Problemy ze snem, ssanie palca, obgryzanie paznokci, nadmierne pobudzenie, przedłużająca się potrzeba noszenia pieluchy, zaburzenia apetytu, nadmierne wybrzydzanie, albo przeciwnie, kompulsywne objadanie się, zajadanie braku bezpieczeństwa, pustki emocjonalnej i ciągłego stresu. Jedzenie potrafi stać się protezą miłości, której w domu alkoholowym dziecko nie dostaje. Pojawiają się też problemy z koncentracją, huśtawki emocjonalne, niecierpliwość, częste niekończenie zadań. Wstydliwość, niechęć do pracy w grupie, albo też nadmierne lgnięcie do obcych, przemożna potrzeba bliskości cielesnej, nadmiarowa reakcja przy próbie rozdzielenia. Dziecko uczy się ignorować swoje potrzeby, zresztą ono nawet nie ma zdolności ich rozpoznawania i zaspokajania. Cierpi na niskie poczucie własnej wartości, wręcz czuje się bezwartościowe, nienawidzi rodziców, a czasem może jednego z nich albo i oboje idealizować, wypierając to wszystko, czego z ich strony doznawało. Bierze winę za picie rodzica na siebie, staje się często rodzicem swoich opiekunów, którzy bez niego nie daliby sobie rady. Przedwcześnie dorasta, choć nie jest na dorosłość gotowe. Dusi w sobie lęk, gniew, wstyd, odrazę, bunt, ból, poczucie krzywdy i wewnętrzną pustkę. Mimo tych wszystkich kłopotów, zwykle problemu dziecka nikt nie zauważa. Mijają lata dziecięce w oparach alkoholowego koszmaru, w nich kształtuje się podświadoma matryca tożsamości człowieka, na bazie której żył będzie, zbyt często, do swojego końca.