TOP TEKSTY
DDA – Dorosłe Dziecko Alkoholika cz.3
Dziecko z rodziny alkoholowej ma pozbawione cech dzieciństwa dzieciństwo. Dlatego gdy jest dorosłe, nie potrafi dojrzeć. Jego wewnętrzne, doświadczone alkoholowym domem dziecko zbyt mocno nim wciąż rządzi, co rodzi poważne konsekwencje.
WŁASNA RODZINA
Niemal połowa DDA tak bardzo podświadomie boi się zjawiska zwanego rodziną, że jej nie zakłada nigdy. Prawie połowa zawartych przez dziecko z rodziny alkoholowej małżeństw się rozpada. DDA żyje w przeróżnych dysfunkcjach. Nosi w sobie głęboko takie przekonanie, że małżeństwa są po to, żeby się krzywdzić nawzajem. Rodzina jest cierpieniem. Nie nauczyło się również od rodziców czym jest mądre, świadome rodzicielstwo. Ten wzorzec sprawia, że nie wie co robić ze swoim dzieckiem, często dziecko w nim wzbudza złość, która przeradza się w agresję, krzyczy, oskarża, gani, stosuje kary fizyczne, traktuje jak samo było traktowane. Niedawna ofiara zamienia się w kata, zakładając rodzinę wchodzi w rolę oprawcy, którego jako dziecko tak bardzo się bała. Nawet jeśli nie jest identycznie, nawet jeśli jest pozornie lepiej, co często w obronie swojej podkreśla, przenosi na swoje potomstwo taką samą skazę. Model w dzieciństwie w podświadomość wgrany, jak zdarta płyta codziennie na nowo się odtwarza.
Dziecko DDA również może wejść w dorosłość z tym samym syndromem. Uknułem nawet określenie DDDDA, czyli Dorosłe Dziecko Dorosłego Dziecka Alkoholika. Mnóstwo osób do mnie trafia z takiego rozdania. Różnice nie są wielkie. Sztafeta pokoleniowa ma się w tym wypadku świetnie.
RELACJE PARTNERSKIE
Nie ufa sobie, nie ufa też innym. Okłamuje siebie, ludźmi manipuluje. W dorosłości wciąż stosuje strategie przerażonego dziecka, które walczy o przetrwanie w strasznym i niezrozumiałym świecie. W związek najchętniej wejdzie z alkoholikiem, albo osobą uwięzioną w jakimś innym nałogu. A jak nie, to samo się rozpije, byleby model się zgadzał. Jak się zakocha w kimś, to na zabój. Nie wie czym jest dojrzała miłość, nie umie budować zdrowej bliskości w relacji, więc się szaleńczo zatraca, najchętniej w jakimś draniu. Z całym swoim poranionym dziecięctwem, z jego infantylnymi potrzebami, jak ślepe kocię idzie va banque, nie bacząc na konsekwencje, na ludzi wokół, na mosty płonące, by potem boleśnie się sparzyć, siedzieć na zgliszczach i płakać. Nawet jeśli z jakiegoś dziwnego powodu trafi na kochającego partnera, będzie na jego zachowania reagować jakby był wrogiem, oprawcą, podstępnym złoczyńcą, albo frajerem, niegodną szacunku ofiarą. Będzie się lękać nieustannie, że to co dobre w relacji, na pewno się wkrótce czymś potwornym skończy, więc żyje w napięciu. To napięcie jest tak upiorne, że szuka zwady, mnoży problemy, by móc wybuchnąć, dając sobie upust, rozładowując nadmiar zbierającej się gdzieś w środku żółci. Może zniszczyć potencjalnie wartościowy związek tylko po to, by nie zostać w przyszłości zranione.
W ZWIĄZKU Z RODZICAMI
Samotności nie znosi również, bo ta obnaża pustkę, z ciemnych kątów wychodzą demony. Rola singla uwiera, ale jest chociaż bezpieczna. Singiel wchodzący w krótkie i burzliwe związki, powszechny to los jest DDA. Bardzo często zostaje w domu rodzinnym, mieszka z rodzicami mocno związane uzależnieniowym uwikłaniem, podświadomą nadzieją, że dostanie od rodziców tę miłość i troskę, której w dzieciństwie nie dostało. Niedojrzała miłość miesza się z poczuciem krzywdy, odrazą, nienawiścią. Czasem tylko myśli, że już wybaczyło. A nawet gdy wybaczy, nie ulecza rany, więc z tą raną żyje, powtarza schematy. Niezależnie od wszystkiego potrafi trwać przy nich, bo w tym świecie czuje się pozornie bezpiecznie, wie czego się może spodziewać, to co się tu dzieje jest mu dobrze znane. Opiekuje się rodzicami tak, jak robiło od dziecka. Pilnuje ich, żeby się nie pozabijali.
W BEZPIECZNEJ WIEŻY
Zresztą zewnętrzny świat przeraża. Do tego DDA łaknie kontrolowania każdej sytuacji, wszystko musi być podporządkowane jego planom, jego wizji, jego wąskim ramom, w których się czuje bezpiecznie. Poza murami tej wąskiej wieży, w której się jak księżniczka zamyka, świat się wali, jest huragan, pożoga, deszcz meteorytów, pożary, szarańcza, tsunami. DDA ma problemy z byciem elastycznym, jest mocno oporne na zmiany. Siebie i innych ludzi bardzo krytycznie ocenia, dostrzega raczej błędy, słabości, problemy. Percepcja jego świata jest prosta, nie ma odcieni, jest czerń i biel, dobre i złe, bezpieczne i groźne, jest albo po mojemu albo jest do bani. Jednocześnie ma duże trudności decyzyjne, bo nie wie czego chce, nie ufa własnej intuicji, woli by inni decydowali, co jednak może niezgodę wywołać, lęk przed zranieniem i wykorzystaniem. Nie jest lekko, więc się mu ciągle potwierdza, że życie jest niesprawiedliwe i ciężkie. Ludzie są wredni i krzywdzą, więc trzeba się mieć na baczności, uważać na wszystko i wszystkich.