TOP TEKSTY
DDA – Dorosłe Dziecko Alkoholika cz.5
Dorosłe Dziecko Alkoholika może chcieć zdać sobie sprawę z tego, że jest DDA, co się z tym wiąże i co z tego wynika. To nie jest wcale takie oczywiste, trzeba to przecież najpierw zaakceptować, uznać swoje automanipulacje, obnażyć gry, jakie dotąd toczył, podważyć swoje racje, przejrzeć na oczy. Potem czas przychodzi na to, żeby wybaczyć innym i wybaczyć sobie. Wtedy będzie gotowe uznać swój wpływ na losy swojego życia. Wziąć odpowiedzialność za swoje postawy, myśli, emocje i działania. Nie ma takiego obowiązku, to kwestia jego decyzji. Może przecież z tę całą wiedzę wyprzeć, albo pozostać z nią żyjąc tak samo jak dotąd. Może też zebrać swoje siły i ruszyć w wymagającą i wartościową podróż uwalniania się z uwarunkowań, ograniczeń, odkrywania swoich zasobów, nabierania szerszej perspektywy, służących przekonań, nowych strategii życia, służących mu i otoczeniu, skutecznych sposobów działania. Nie piszę co ma robić, stwierdzam tylko, że ma wybór.
Na drodze swojego rozwoju, którą DDA przez życie może postanowić kroczyć, mogą pojawić się trudności, z nich warto sobie sprawę zdawać. Im więcej świadomości, tym większa szansa, że sobie z nimi poradzi.
Niskie poczucie bezpieczeństwa – Z nim trzeba na wstępie się spotkać, wzmocnić je, wyzwolić, ukonstytuować. Poczucie wewnętrznego bezpieczeństwa jest w tej podróży kluczowe. Masz w sobie mnóstwo cennych zasobów, zbyt często zakopanych pod ciemną powierzchnią trudnych, minionych doświadczeń. To, że nie masz do czegoś póki co dostępu, nie znaczy że tego nie posiadasz.
Życie na automatycznym pilocie – Wtedy wgrane wzorce, zaprogramowane schematy, gotowe programy dzieciństwa w najlepsze w tobie działają. Dlatego uważna obserwacja siebie jest kluczem na drodze rozwoju. Rozwijanie zdolności bycia własnym obserwatorem, przyglądanie się sobie w różnych sytuacjach. Zamiast wiedzieć jak jest, zamiast złudnie uważać, że znasz prawdę, możesz z pokorą i ciekawością zadawać pytania. Jak to widzę? Co czuję? Co to dla mnie oznacza? Możesz prowadzić pamiętnik, notować swoje obserwacje, zapisywać refleksje.
Skłonności depresyjne – DDA, niezależnie od typu (o typach wczoraj pisałem) często popada w depresje. Nie musi tak być, ale tendencja jest zauważalna (o depresji przeczytasz w moich postach, które pisałem w zeszłym tygodniu). Depresja jest chorobą, często wynika z trudnych doświadczeń dzieciństwa, życia w chronicznym stresie, w opresji, w poczuciu braku, osamotnienia, zaniedbania. Nieuświadomiona i nieleczona drastycznie hamuje rozwój człowieka, destrukcyjnie rzutuje na każdy aspekt jego życia. Warto ją leczyć, mądre leczenie dobre efekty może dawać.
Pociąg do wchodzenia w destrukcyjne relacje – DDA mają skłonność wiązać się z socjopatami, narcyzami, ludźmi uzależnionymi, od których mogą się uzależniać. I to nie tylko chodzi mi o partnerów życiowych, ale też o kolegów i koleżanki, szefów, kurczowe trzymanie się relacji z toksycznym rodzicem. Systemy, w których na co dzień funkcjonujesz utrwalają wzorce tak dobrze ci znane, stają na drodze rozwoju. Ciężko oddychać czystym powietrzem, gdy tkwisz w trujących oparach. Nie sugeruję zrywania jak leci wszelkich więzi. Po prostu wiem z doświadczenia, że od człowieka, który pozwolił sobie na siebie, stare, wzajemnie uwikłane relacje odpadają z czasem, jak zwiędłe liście od gałęzi drzewa. Magnetyzm podświadomości działa z niebywałą siłą. Przyjrzyj się ludziom z twojego otoczenia i zobacz w nich aspekty siebie, również te niezbyt chętnie w sobie dostrzegane.
Brak wiary w swoje zmysły – w rodzinie, w której problem alkoholowy był ciągle wypierany, rodzina wmawiała dziecku, że nie jest tak, jak ono widzi, słyszy i czuje, że nie ma racji, że się myli. W dorosłym wieku takie DDA nie wierzy samemu sobie. Ma trudność w podjęciu decyzji. Pozwala innym wchodzić sobie na głowę, podatne jest na skrzywdzenie i wykorzystanie. Tak bardzo łaknie miłości i akceptacji, że będzie skłonne do heroicznych poświęceń, a zarazem tak bardzo nie wierzy, że zasługuje, że mu się należy, iż wybierze takie osoby, które mu to dobitnie potwierdzą, wzgardzą, nie docenią, zgnoją. Skoro nie wierzy sobie, będzie wierzyć innym, znajdzie sobie takich co nim będą sterować, kazać i manipulować. Dlatego tak ważna jest praca nad wyzwalaniem swojej wewnętrznej siły, doświadczenie, które wzmocni wiarę w siebie, swoją intuicję, swoją mądrość, samoakceptację. To wszystko jest wykonalne, ma wartość ogromną i na jakość życia się przekłada.
Niechęć do autorytetów – DDA ma problem z autorytetami. Nie ufa ludziom, zwłaszcza takim, których postrzega jako przełożonych, mądrych, gotowych pomóc, odnoszących się do spraw, z jakimi się DDA zmaga. Dlaczego? Bo ma skłonność do przenoszenia na takich swojego lęku, niechęci, podejrzliwości, złości, żalu, emocji dziecka względem rodzica, dotąd nieprzepracowanych. Nieważne, czy rodzic stosował opresję, wymądrzał się, kazał, czy był bezwolnym pijakiem godnym politowania. Nauczyciel, szef, profesor, terapeuta, przedstawiciel władzy, autor artykułu ;-), mogą uruchamiać zepchnięte do cienia podświadomości emocje trudne, bunt, opór, agresję, potrzebę podważania, zdyskredytowania. Łatwiej zdeptać jest autorytet zewnętrzny, niż wejrzeć w siebie i ruszyć ranę, co wciąż się jątrzy i krwawi. Nieważne, to moja rana, wara wam ode mnie! Trudno jest się ruszyć w podróż rozwoju temu, kto z tą dolegliwością się zmaga. Mechanizm obronny skuteczny na wrogów, względem przyjaznych i wartościowych osób w ten sam sposób działa.
Lęk przed nielojalnością – uwikłane we współuzależnioną relację z rodzicami DDA może blokować swój rozwój, bo nie chce odsłonić tego, co wspólnie z nimi przez całe życie chowało. Poczucie winy, że ono takie niewdzięczne, a oni tak się starali sprawia, że wolą żyć w uwikłaniu wzorca, własnym dzieciom powtórkę z „rozrywki” fundować, niż stanąć w prawdzie i przyznać, że dom tonął w alkoholu, a ono razem z tym domem. Gdy rusza w drogę rozwoju, rodzice i uwikłane rodzeństwo zgodne podnoszą larum. Jak możesz?!? Jak ci nie wstyd?!? My sobie żyły dla ciebie wypruwamy, a ty co?!? To ma być wdzięczność?!? To przecież jest podła zdrada!!! Wielu tego nie wytrzyma i cofnie się, wróci do punktu wyjścia.
Pozorne uwolnienie – DDA może popełnić błąd poważny myśląc, że skoro przeszło proces terapii to sprawa jest już załatwiona na zawsze. Gdy nagle przychodzi czas trudniejszy i odzywają się stare demony może się rozczarować i zwątpić. Należy zdać sobie sprawę, że ta podróż nie ma końca. Trzeba być ciągle zaangażowanym, uważnym, świadomie sprawę sobie zdawać, że stosowanie dobrych praktyk, samoobserwacja, trzymanie ręki na pulsie już teraz pozostaje nierozerwalną częścią życia. Czasem trzeba będzie na nowo się sobą zająć. Każdy człowiek przechodzi przez różne trudy, miewa kłopoty, słabsze okresy, upada. Ważne, by spotkał się z tym świadomie w dostępie do udrożnionych swoich zasobów wewnętrznych. Stosował dobre praktyki, skuteczne narzędzia, które mu służą, na niego działają i pomagają we wspierającym czerpaniu z różnych odcieni barw życia. Kto nie ruszy w tę podróż, ten się nie przekona jak wiele piękna ma w sobie i w życiu do odkrycia