TOP TEKSTY
Dorosłe Dziecko Toksycznych Rodziców cz. I
Systemy edukacji, programy szkół, w których się uczymy nie uwzględniają naszego rozwoju osobistego, świadomości rodzicielstwa, inteligencji emocjonalnej, wiedzy na temat kolejnych etapów rozwoju dziecka, kreatywnych technik jego wspierania, roli akceptacji i zaufania w procesach budowania jego poczucia własnej wartości. Dlatego w roli rodzica zdecydowana większość ludzi bazuje na wgranych w nich wzorcach, gotowych strategiach, modelach myślenia i zachowania wyniesionych ze swojego dzieciństwa i ludzi, którzy na nich w dzieciństwie mieli największy wpływ: rodzice, dziadkowie, opiekunki, ciocie, nauczyciele, wychowawcy w przedszkolach i szkole.
Możemy racjonalizować swoje postawy, dopatrywać się w nich sensu i mądrości, ale to tylko nasza skłonność do uzasadniania przed sobą własnego zachowania, by w swoich oczach pozostać tym dobrym, tym mającym rację.
Jednocześnie pamiętaj, nie chodzi o to, żeby rodzic był doskonały, idealny, jaśnie oświecony, dojrzały, dogłębnie, terapeutycznie przepracowany, zawsze spokojny, pozytywny, uśmiechnięty, rozumiejący, poświęcający czas dziecku, kreatywny w wymyślaniu mu ciągle nowych, rozwijających je zabaw, słuchający, wspierający, partnerski, kochający, akuratny… Oczywiście bardzo cenne cechy i postawy wymieniłem, warto je w sobie rozwijać (możesz je w sobie rozwijać), dobrze jest korzystać z nich w relacji z dzieckiem.
Nie znaczy to, że jeśli zdarza ci się być zmęczonym, rozdrażnionym, mieć kryzys, przeżywać trudne chwile, mieć mnóstwo pracy zawodowej, ciężki okres w relacji partnerskiej…, to nie masz prawa popełnić błędu, źle się zachować względem dziecka, zrobić czegoś, za co mogłoby być ci wstyd (gdybyś umiał na siebie racjonalnie spojrzeć), co jest niesłużące, szkodliwe, krzywdzące. Takie rzeczy mogą mieć miejsce, miewają miejsce. Ważne jest jednak, że jeśli dziecko zwykle doświadcza z twojej strony oznak miłości, troski, oddania, to nie zniszczy ten okres, ta postawa tego, co w nim potrzebuje rozwijać się i nasycać budując jego zdrową tożsamość. Ważne, że jeśli ogólnie ma twoją uwagę, twoją akceptację, twoje wsparcie, to sobie z twoją słabością poradzi. Jeśli po niesłusznym zachowaniu potrafisz się do niego przyznać, bierzesz za nie odpowiedzialność, przepraszasz, pozwalasz sobie na zadośćuczynienie, to wspierasz proces integracji tego przeżycia. Ważne, że nie wmawiasz dziecku winy za swoją postawę, nie mówisz, że gdyby się inaczej zachowało, to by tego z twojej strony nie doświadczyło (przenoszenie odpowiedzialności za swoje niemożności na innych jest aktem toksycznej manipulacji). Dziecko zrozumie, wybaczy, przeżyje wspierająco twoje niestosowne zachowanie, jeśli generalnie czuje się z tobą bezpieczne, ufa ci, ma z tobą dobry kontakt, szczerze ze sobą rozmawiacie, ma w tobie oparcie i mnóstwo innych sytuacji, w których działałeś w poziomu świadomego rodzicielstwa.
Jeśli jednak…