TOP TEKSTY
Dorosłe Dziecko Toksycznych Rodziców cz. II
Jeśli jednak trudne zachowania, szkodliwe postawy powtarzają się , w relacji z tobą (z obojgiem rodziców) dziecko czuje się zwykle zagrożone, niepewne, ma poczucie chaosu, bycia nieważnym, niechcianym, niekochanym, odrzucanym, przeszkadzającym, pogardzanym, nagminnie karanym, wyśmiewanym, niewidzialnym, przeźroczystym, albo też nadmiernie hołubionym, lękowo chronionym przed światem i potencjalnymi zagrożeniami, otaczane parasolem ochronnym, który więzi je, podporządkowuje, odbiera mu możliwość uczenia się życia na swoim doświadczeniu, to w tak toksycznym środowisku będzie marniało, blokowało dostęp do wewnętrznych zasobów, więdło i schło, bądź pęczniało jak balon zajadając stres, znajdując w jedzeniu (a później również w używkach, seksie, pracy, chorobie itd.) sposób na doznanie ulgi, budując wokół siebie poduszkę ochronną, taki namacalny (zupełnie nieskuteczny) amortyzator dla wszelkich krzywd, ciosów, zniewag. Ten bufor zadziała też w drugą stronę, odetnie takiego człowieka od kontaktu ze swoimi emocjami. Nie będzie dzięki temu czuć tych różnych trudnych emocji (przy okazji nie będzie też czuć tych dobrych, co utrudni mu relacje z innymi, możliwość przeżywania bliskości). Zresztą bliskość będzie mu się kojarzyć z ranami i cierpieniem, więc będzie od niej stronić, bądź walczyć z bliskimi, by atakami odpierać zagrożenie bycia atakowanym. Tak na wszelki wypadek, albo dlatego, że większość sytuacji relacyjnych z atakiem i bólem mu się kojarzy.
Niezależnie od tego w jakich warunkach wychowuje się dziecko, nawet pojedyncze doświadczenia takie, jak przemoc fizyczna (pobicie przez własnego rodzica), naruszenie seksualne (to naprawdę jest bardzo częsty koszmar dziecka, statystyki są ogromne, a faktyczna ilość takich naruszeń jest od nich jeszcze większa), a nawet trauma ośmieszenia (mama zdradza przed gośćmi wstydliwą tajemnicę dziecka w towarzystwie członków rodziny lub znajomych), czy pozostawienia samemu sobie (rodzice cichcem wymknęli się na imprezę gdy dziecko spało, a to się budzi w środku nocy w pustym domu i nie wie o tym, że oni tylko na chwilę wyszli), potrafi odcisnąć się głęboko w jego psychice i odtąd wywierać ograniczający wpływ na jego dorosłość w różnych jej kontekstach. Nawet jednorazowe doświadczenie. Nie ważne czy o nim pamiętasz, czy udało ci się je wyprzeć z pamięci. Działa niestrudzenie i żłobi przez całe twoje życie kolejne rany (możesz ten proces zatrzymać, a rany, przy wsparciu osoby z zewnątrz, skutecznie wyleczyć).
Wpływ toksycznych rodziców na dziecko objawia się w jego dorosłości tym, że żyje z (w różnym stopniu) obniżonym poczuciem wewnętrznego bezpieczeństwa, własnej wartości, pewności siebie. Tacy dorośli wchodzą często w życie naznaczone tendencjami autodestrukcyjnymi, mają skłonność do wpadania w nałogi, w perfekcjonizm, w pracoholizm, postawę bierną, roszczeniową, dominacyjną, naznaczoną przez relację kat - ofiara. Bywają nagminnie niezadowolone z siebie, charakteryzuje je poczucie winy, brak poczucia sprawczości, szukanie przyczyn i powodów na zewnątrz (poza sobą), bycia nieadekwatnymi, odstającymi, nierozumianymi przed bliskich i w ogóle przez otoczenie, doskwiera im poczucie samotności i osamotnienia (nieważne czy założyli rodzinę, czy nie). Czują się niekochanymi lub niezasługującymi na miłość, dlatego mogą trzymać bezpieczny dystans emocjonalny, mieć skłonność do wpadania w trudne, toksyczne relacje, wybuchów gniewu i złości, problemów komunikacyjnych. Przenoszą, najczęściej bezwiednie, trudy dzieciństwa do swoich aktualnych systemów rodzinnych serwując swoim dzieciom to, co sami w dzieciństwie przeżyli (nie musi być identycznie, grunt że skutki są podobne). Trwają niejednokrotnie w niezdrowych relacjach ze swoimi rodzicami z nadzieją, że ci dadzą im wreszcie to, czego nie dali, gdy ci byli dziećmi. Jest to oczywiście misja skazana na porażkę. Nie można tego zrobić w ten sposób. Są na to inne sposoby, które wymagają jednak zgłoszenia się z prośbą o wsparcie do osób tym się zajmujących.