TOP TEKSTY
Dorosłe Dziecko Toksycznych Rodziców cz. III
Kulturowo, pokoleniowo utrzymuje się w naszym świecie przekonanie, że rodzice są jak bogowie dla swoich dzieci, że mają prawo nimi rozporządzać, kazać im, urabiać je wedle uznania, a dzieci mają czcić swego ojca i matkę swoją.
Dziecko, by mogło łudzić się poczuciem bezpieczeństwa, którego potrzebuje jak powietrza, niezależnie od poziomu toksyczności rodziny, idealizuje swoich rodziców. Jeśli rodzic robi coś złego, krzywdzi je, szkodzi mu, to dziecko bierze na siebie odpowiedzialność, wini siebie (często wzmacnia ten mechanizm sam rodzic, który wmawia mu, że jego zachowania wynikają z zachowań dziecka „Widzisz do czego mnie doprowadzasz!!!”, „To przez ciebie tak robię!!!”, „Do czego ty mnie zmuszasz!!!???”), uważa, że skoro rodzic jest idealny, to toksyczność musi wynikać z niego.
Ciężko mu dopuścić do siebie myśl, że jest zdradzane, wykorzystywane, niszczone, odrzucane przez ludzi, którzy powinni je kochać, szanować, dawać mu poczucie bezpieczeństwa, przestrzeń do rozwoju. Nie może uwierzyć, że robią z niego kozła ofiarnego, na którego przerzucają odpowiedzialność za własne cienie, do których nie chcą i nie potrafią się przyznać. („Za jakie grzechy bóg pokarał mnie takim dzieckiem!!!”, „Do kogo ty się wdałeś? Bo na pewno nie we mnie!!!”, „Skąd taki dziwak wziął się w naszej porządnej rodzinie???”).
Pierwszym, nieodzownym krokiem, od którego potrzebuje się rozpocząć każda praca uwalniania się z toksycznych uwarunkowań domu rodzinnego, jest zaprzestanie idealizacji rodzica.
Nie ważne czy rodzic teraz już jest mniej agresywny, nie ważne czy przestał pić, nie ważne, że fajnie bawi się z wnukami, nie ważne, że pomógł ci finansowo, nie ważne, że umarł.
Jeśli chcesz rozpocząć proces leczenia, potrzebujesz stanąć w prawdzie z tym co było.
Brzmi to dość oczywiście. Jednak takie proste nie jest. Na przykład w domu alkoholowym panowała odwieczna zasada wypierania problemu. Rodzice „nie pili”, to był temat tabu, nie mówiło się o tym, zaprzeczało się temu. Tatuś wracał do domu nawalony, a mama mówiła, że jest zmęczony. Tatuś przepity rzygał jak kot, a mama mówiła dziecku, że się zatruł obiadem. Rodzice imprezowali na całego, balangi trwały dniami i nocami, a dziecku wmawiali, że to jest normalne i oczywiste. Dzieci z takich domów nie ufają samym sobie, swoim odczuciom, temu co widzą lub słyszą.
Im rodzic bardziej toksyczny, tym bardziej wypierający doświadczenia dzieciństwa jest człowiek. („Oni nie byli tacy źli”, „To zwykła, przeciętna rodzina. Takie rzeczy są na porządku dziennym”, „O czym tu gadać, było jak było”, „Nie ma co do tego wracać.”, „I tak nic prawie nie pamiętam”, „Kocham moich rodziców. To są dobrzy ludzie.”).
Im bardziej wypierasz, tym mocniej toksyna wpływa na twoją dorosłość. Im bardziej wypierasz, tym większa szansa, że wpadniesz w depresje, schorzenia psychosomatyczne, nałogi. Im bardziej wypierasz, tym większe prawdopodobieństwo, że w swoim domu powtórzysz ich toksyczne wzorce.
Jeśli chcesz uwolnić się z destrukcyjnego wpływu dzieciństwa przeżytego w domu z toksycznymi rodzicami, potrzebujesz otworzyć drzwi. Klucz do nich wciąż nosisz w swoim udręczonym sercu.