TOP TEKSTY
O pożądaniu rzeczy czyli skąd się w nas bierze złudna potrzeba posiadania
Zdobywanie i posiadanie dóbr materialnych potrafi stać się dla wielu z nas głównym imperatywem działania, pracy, osadzoną w niskich rejestrach energetycznych motywacją życia, która i tak wciąż rodzić będzie kolejne frustracje niezaspokojenia.
Świat, w którym żyjemy, nauczył nas wiary z złudzenie posiadania przedmiotów. Spróbuj teraz, choć przez chwilę poczuć moc takich słów jak: „Mój”, „Moja”, „Moje”. Mój ogród, mój samochód, mój dom, mój pomysł... Uwiązanie do czegoś natychmiast uruchamia lęk przed tego utratą, bo projektujemy cechy przypisywane sobie na dobra materialne, które posiadamy. Im więcej projekcji naszych osobowości na daną rzecz, tym silniejsza staje się nasza emocjonalna więź, a z nią przychodzi wspomniany lęk przed utratą. Zauważ więc, że nie tyle boisz się utraty samej rzeczy, ale swoich cech, swojej osobowości, z jaką ten przedmiot utożsamiłeś, której nadałeś cechy nie koniecznie siebie, ale swojego wyobrażenia na własny temat. Zobacz jak konstruowany jest przekaz reklamowy. Bazuje właśnie na tym mechanizmie: „Odpowiedzialny, szanowany obywatel w bezpiecznym Volvo”, „Wyzwolony, bogaty playboy w sportowym Ferrari”, „Twardziel jadący własną drogą w terenowym Jeepie”. Nie tylko wszechobecny biznes, ale cała nasza kultura, społeczeństwo, media utrwalają w nas ten mechanizm nieustannie.
Te twoje projekcje mają najczęściej charakter ekspozycyjny, co znaczy, że wyobrażasz sobie siebie takim, jakim chcesz, by cię inni widzieli. Stąd wyjaśnienie, dlaczego tylu ludzi otacza się przedmiotami, jakie mają pokazać ich status materialny, a co za tym idzie lokujący ich na pożądanym szczeblu drabiny społecznej. Z tego bierze się potrzeba gromadzenia rzeczy, które nie muszą być wcale funkcjonalne, ale za to reprezentują istotne cechy osobowości. Za tym idą irracjonalne decyzje zakupowe, marzenia o posiadaniu jakiegoś konkretnego domu, auta, biżuterii, zegarka, sukienki, telefonu, butów... Tymi przedmiotami iluzorycznie tworzysz własne konstrukcje osobowościowe. Twoje osobowości (tak, tak, jak już pisałem w poprzednich postach, masz tych osobowości całkiem sporo) podczepiają się pod przedmioty, którym nadałeś znaczenie i wtedy lękasz się, że gdy je utracisz, albo nie zdobędziesz, to nie będziesz tym, za kogo chcesz się uważać, i za kogo chcesz być przez innych postrzegany.
Koszt takiego postępowania jest naprawdę poważny. Materialne dobra zaczynają decydować o twoim charakterze, osobowości i twojej jakości, stajesz się ich zakładnikiem. Bez tych wszystkich przedmiotów-symboli król przecież okazałby się nagi, pustka twojego złudzenia wewnętrznego „braku” wciągnęłaby cię w czarną i bezdenną otchłań niebytu. Dla takiej osoby, która żyje z poczuciem „braku”, pozorna nagość budzi podświadomy lęk, bo przecież obnażyłaby to wszystko, co stara się ukryć przed sobą i światem. Oczywiście, ci którzy czytali moje posty o cieniu, nie zdziwią się, jeśli napiszę i teraz to właśnie słowo… cień. Dlatego też takie osobowości dość łatwo uzależniają się od posiadania i pragnienia posiadania. Takiego pragnienia (jak i na inne pragnienia przystało) nie da się jednak zaspokoić. Posiadanie i zdobywanie dóbr materialnych potrafi stać się dla wielu z nas głównym imperatywem działania, pracy, osadzoną w niskich rejestrach energetycznych motywacją życia, która i tak wciąż rodzić będzie kolejne frustracje niezaspokojenia. Każda zdobycz cieszy chwilę, bo już przychodzą następne obiekty pożądania, a po nich następne... Człowiek zrobi wszystko, żeby tylko utrzymać pozór własnej tożsamości sklecanej z różnych dóbr materialnych, jakim nadaje znaczenia, bądź wierzy w znaczenia, które nadają im ich sprzedawcy (kup nasze auto, a będziesz wolny, kup taką kurtkę, a będziesz obiektem westchnień, kup loda, a przeżyjesz ekstazę, kup chipsy, a będziesz mieć świetną paczkę znajomych…).
Pragnienia obklejania się nieustannie metkami różnych marek nie zastąpią spotkania z tym, co próbujesz nimi zakryć, ani tego co bezskutecznie starasz się z nich zbudować.