TOP TEKSTY
Tajemnice szczęśliwych związków cz.2
„Jeśli pozwolicie sobie postawić Waszą relację i jej potrzeby na pierwszym miejscu, a osobiste potrzeby umieścicie na drugim, to wtedy właśnie najpełniej możecie zaspakajać własne niezaspokojone dotąd potrzeby z dzieciństwa.”
„MY” TO NAJLEPSZY Z LEKARZY
W twoim związku, w twoim małżeństwie nie chodzi o ciebie. W Waszym związku, w Waszym małżeństwie chodzi o Was. Ten byt, ten system jest Waszą wspólną odpowiedzialnością, Waszym najważniejszym dzieckiem i to przede wszystkim o nie potrzebujecie się razem troszczyć. W ten sposób stajecie się wspólnie rodzicami Waszej relacji, ogrodnikami odpowiedzialnymi za pielęgnowanie drzewa waszego życia.
DRZEWO ŻYCIA RELACJI
Drzewo życia Waszej relacji rozwija się organicznie. Troszczycie się o jakość gleby, razem ją nawozicie, podlewacie, zapobiegacie szkodnikom. Pieczołowicie dbacie, by zapuściło korzenie. Dbacie o nasłonecznienie, o wilgotność powietrza, o temperaturę. Nie pospieszacie go, nie ciągniecie w górę za gałęzie, nie szarpiecie na lewo i prawo za liście. Dajecie mu swoją uwagę i obecność. Pozwalacie mu rosnąć, towarzyszycie i pomagacie wiedząc czego i jak mu potrzeba. To ono każdego dnia rodzi Wasze owoce.
PRZESZŁOŚĆ JEST TERAZ
Tylko w ten sposób, tylko razem możecie skutecznie zaspokajać własne, osobiste potrzeby obecne i również te z dzieciństwa. Tylko wtedy, kiedy Wasze „My” stawiacie na pierwszym miejscu w hierarchii ważności. Twoje poczucie wartości, twoja odwaga, twoja asertywność, zdolność komunikacji w relacji, determinacja, moc, konsekwencja, twoja zdolność kochania i inne ważne zasoby rozwijają się w tobie dzięki jakości Waszej partnerskiej relacji.
Jeśli pozwolicie sobie postawić Waszą relację i jej potrzeby na pierwszym miejscu, a osobiste potrzeby umieścicie na drugim, to wtedy właśnie najpełniej możecie zaspakajać własne niezaspokojone dotąd potrzeby z dzieciństwa.
MIŁOSNA SIEĆ
Przeczytaj raz jeszcze to ostatnie zdanie. Twoje deficyty z dzieciństwa mogą nigdy nie zostać uleczone, jeśli zostaną postawione przez ciebie, albo ciebie i twojego terapeutę jako cel leczenia. Zwłaszcza jeśli, zgodnie z tradycyjnymi modelami terapii, będziesz utożsamiał siebie z podmiotem terapii (tu wkrada się z kolei model transpersonalny pracy z człowiekiem, którym się posługuję, lecz to już temat na inną okoliczność). Póki te deficyty pozostają nieuleczone, póty działają na każde z Was z osobna. Od momentu, gdy zaczniecie działać z poziomu „My”, zaczyna się fascynujący proces pielęgnacji drzewa, zasianego i zasilanego przez Was, przez Wasz system.
Dbałość o Waszą relację na każdym kroku, w każdym tu i teraz uruchamia dostęp do doświadczeń wpływających wręcz fizjologicznie na głęboką przebudowę wyżej uorganizowanych obszarów Waszych mózgów (neuropsychologia się kłania, z której najnowszych odkryć warto garściami czerpać, bo to po prostu działa). Do tych nowych sieci połączeń międzyneuronalnych podpinają się korzenie waszego drzewa i przez nie, jak przez sieci grzybni w lesie łączą się ze światem. Nimi miłość przez Wasz system płynie…
WIELKA ORKIESTRA CODZIENNEJ MIŁOŚCI
Pełnia Waszej miłości wzajemnej to przestrzeń, która daje szansę na stworzenie w tobie i partnerze wszystkiego tego, co jest wam w życiu potrzebne do życia w poczuciu bezpieczeństwa, zaufania, radości, ciepła, empatii, bliskości, spełnienia, satysfakcji, wdzięczności i miłości. To nie są jakieś natchnione hasła od życia oderwane. To my moi drodzy zwykle odrywamy się od siebie w chaotycznym tańcu, który nazywamy życiem. Każde z własną kakofonią podświadomych wibracji się przez dorosłość przedziera. Zderzamy się z partnerami, obijamy, pocieramy, odbijamy i poobijani pędzimy na oślep dalej licząc, że może tym razem spotkamy kogoś, kto będzie brzmiał tak, jak my mu zagramy.
Wyobraź sobie relację, w której wspólnie partnerzy stają się kompozytorem, dyrygentem i orkiestrą. Tworzą wspólnie swoje dzieło, jak w tej metaforze drzewa, o której wcześniej pisałem. Razem piszą nuty, razem dobierają instrumenty, razem je stroją, razem batutą poruszają, razem trzymają się tempa, siły, natężenia i częstotliwości. Nie ma dwóch „ja”, jedno „My” wybrzmiewa, nie ma już czego ze sobą zestrajać. To ich melodia, ich dźwięk, ich palce na strunach, na ich ciele drgania, serca rytm jeden biją, piersi oddech wspólny, oczu lustra głębi swej doznają…