TOP TEKSTY
Toksyczne relacje – relacje niedojrzałe cz. 2
TOKSYCZNE ŻRÓDŁO
Jest kilka czynników, z których wymienię trzy, moim zdaniem, najbardziej powszechne. Po pierwsze, doświadczenie odrzucania, bądź porzucenia przez rodziców, opiekunów w dzieciństwie. Wcale nie musi to być tak spektakularne, jak oddanie do domu dziecka, czy przekazanie komuś z rodziny na wychowanie. Wystarczy czasem nawet jedno trudne przeżycie, które zapadnie w dziecku i uruchomi podświadomy mechanizm poczucia odrzucenia. Warto uważać na słowa, gesty, zaniechania, jakie serwujemy bezwiednie naszym dzieciom. Nie zdajemy sobie sprawy jak poważne konsekwencje mogą mieć dla ich psychiki, a w konsekwencji jakości ich dzieciństwa i dorosłego życia. Po drugie, przekonanie o nie byciu wystarczająco dobrym dzieckiem, by zasługiwać na miłość rodziców. Wielokrotnie utrwalane zamienia się w potwora, który karmi się energią takiego człowieka. Potwór z czasem integruje się z potrzebami swojego dawcy. Odtąd dawca pragnie pragnieniem potwora. Dużo pracuję z dorosłymi ludźmi, którzy z tego klucza właśnie zapadli na ciężką chorobę perfekcjonizmu, albo po prostu poddali się, zrezygnowali z siebie. Po trzecie, doświadczenie przemocy fizycznej, bądź seksualne naruszenie cielesnej nietykalności dziecka. To potężny balast, który niesie ze sobą człowiek przez życie, jak Syzyf swój kamień. Taka osoba łatwo przyjmuje rolę ofiary w relacji z drugim człowiekiem. Oprawca, z którym zbuduje relację w oparciu o model kat-ofiara zawsze się znajdzie, a takiego właśnie będzie sobie podświadomie szukała.
TOKSYCZNY MAGNETYZM
Poznajemy się i zaczynamy być razem nie dlatego, że to jakaś miłość wybuchła, dopełniły się połówki serduszka, bratnie dusze znalazły się w tym ludzkim mrowisku. To podświadome uwarunkowania przyciągają nas do siebie. To nasze deficyty nas do siebie zbliżają. Mniej romantyczne to od połówek jabłuszka, ale za to bardziej prawdziwe. Podświadomie liczymy na to, że dana osoba zaspokoi te nasze potrzeby, które nie są w nas zaspokojone. Są to jednak takie braki, których żaden partner, w żaden sposób nie wypełni. Choćby na głowie stawał. Tym bardziej, że sam z własnym brakiem wszedł w związek ze zbrakowanym. Nie dadzą sobie nawzajem tego, czego potrzebują najbardziej, ale po fazie zauroczenia zaczną się z sobą męczyć, winić, oddalać. Do tego jeszcze dochodzą bardzo silne wzorce zaczerpnięte z relacji ich rodziców, albo opiekunów. To, jak odnosili się do siebie, jak miłość sobie okazywali, jak się przejawiał mężczyzna w mężczyźnie, a jak kobieta w kobiecie, to wszystko kształtowało podświadomy model relacji, który objawią ich dzieci w swoim dorosłym życiu.
Wzorzec zadecyduje o tym jakich partnerów wybierasz i jak z nimi jesteś, jakie strategie stosujesz, czego unikasz, jakie tworzysz projekcje, jak reagujesz, co przyciągasz, co odpychasz, w co wierzysz, a czemu wiary nie dajesz. Na wszystkie te wgrane w siebie strategie i schematy poznawcze znajdziesz uzasadnienia i racjonalizacje, o których będziesz mieć głębokie przekonanie, że są prawdą, a jeśli partner uważa inaczej, to znaczy, że się myli, więc trzeba z nim o tę prawdę walczyć.
ZMIANA KROPLÓWKI
Tak wcale być nie musi. Toksyczne zmagania nie są jedyną formą międzyludzkiej relacji. Nie skupiaj się na przyczynach, choć warto z nich sprawę sobie zdawać. Jeśli ci tylko zależy na dobrej jakości życia, możesz uwolnić się z tego wgranego w ciebie programu. Możesz nowy dla siebie napisać. Nie próbuj zmienia swojego partnera, bo to zazwyczaj przeciwskutecznie działa. Zmienianie partnerów też wcale nie musi być efektywnym sposobem działania, bo zgodnie z myślą, którą zamieściłem na wstępie, istnieje duże prawdopodobieństwo, że twój podświadomy, zaprogramowany magnes przyciągnie człowieka, z którym znane ci schematy znowu uruchomisz.
Głód braków twojego wewnętrznego dziecka możesz samodzielnie karmić i warto poprosić o wsparcie, by nauczyć się jak to można robić. Dzięki temu zaczniesz przyciągać to, co jest dla ciebie, co ci służy, co sprawia, że relacje przez ciebie budowane nie są już walką o pokarm między dwoma wygłodniałymi, ślepymi pisklakami.
Tak wielu z nas podświadomie zostało w swoim starym gnieździe i czeka bezskutecznie, by zostać nakarmionym przez partnera, którego w iluzji dorosłości przebiera za rodzica. Dojrzałość przychodzi wraz z zaspokojeniem głodu dziecka, które każdy z nas wciąż w sobie nosi. Póki dziecko głodne, póty będzie dominowało nad nami, zaburzało nie tylko relacje jakie tworzymy, ale też wybory jakich dokonujemy. Uwolnienie się od dyktatu wewnętrznego dziecka to nieodzowna konieczność ludzi, którzy chcą wieść spełnione, szczęśliwe, wolne, dające satysfakcję, dojrzałe życie.
Dorosłość nie znaczy dojrzałość.