TOP TEKSTY
Życie na hamulcu ręcznym cz. IV
„ŚWIADOMOŚĆ TO RÓWNOWAGA WOLNA OD ZŁUDZEŃ DUALIZMU POZNAWCZEGO.”
W mojej ostatniej książce: Jak się zabić, by zmartwychwstać - napisałem takie zdanie: „Księżniczka, która zamknęła się w wierzy nie jest wcale bezpieczna, jest nieszczęśliwa”. Jej podświadoma dbałość o zachowanie homeostazy odcina ją od możliwości życia z pełni jej potencjału.
SOLNA KOLUMNADA SODOMY
Księżniczka w przytoczonym cytacie jest metaforą każdego człowieka. W tej samej książce piszę o tzw. Etapach Spójności Osobistej. Wchodząc na ścieżkę rozwoju osobistego możemy wyjść poza paradygmat tego, co nazywamy człowiekiem. Posługując się tytułem książki potrzebujesz umrzeć dla siebie dotychczasowego, uwolnić się z tego mitu człowieka systemowego, którego każda niemalże aktywność podszyta jest motywacją homeostazy. Człowiek nieświadomy to moim zdaniem Homo Stasis. Człowiek Statyczny chroni się przed naturą świata, którego się boi i wietrzy w nim zagrożenie dla swojego życia. Żeby zacząć spełniać swój życiowy potencjał potrzebujemy wejść na drogę świadomego rozwoju, która prowadzi poza utartymi ścieżkami życia społecznego, poza ścieżkami utartymi przez system społeczny w nas samych. Myślę, że jest to nieodzowne, abyśmy mogli zmierzać ku naszemu przeznaczeniu, jakim jest Homo Conscious. Człowiek Świadomy jest istnieniem, które wyszło poza paradygmat homeostazy. Wychodząc odkrywa , iż nie „jest”, lecz „dzieje się” nieustanną zmianą. Akceptuje fizjologię, stałocieplność, ciśnienie krwi, poziom zawartości wody w ciele i im podobne wskaźniki, zdaje sobie sprawę, że ma mózg, który nie chce zużywać dużo energii, więc woli jak najmniej myśleć poza schematami.
„DZIEJESZ SIĘ” JAKO META-SYSTEM
Uświadamia sobie jednak dobitnie, że nie jest organizmem, ale że używa w tym życiu (a może nawet w tych życiach, gdyby ktoś był gotowy na istnienie równoległości wieloświatów) swojego ciała, że nie jest mózgiem, ale po prostu korzysta z tego narządu. A skoro nie „jest” ani ciałem, ani mózgiem, tylko „dzieje się”, to reprezentuje sobą istotę istnienia, wyraża sobą życie, naturę świata nieustannej zmiany. Meta-system życia jest wolny od stałych wymogów mechanizmu homeostazy. Meta-system życia wyraża się poprzez zmienność, różnorodność, wszechobecność, wymianę, przepływ. Wszystko jest wszystkim, wszystko się wzajemnie przenika. Nie ma oddzielenia, rozróżnienia, nie ma chronienia się i lęku o własne życie, nie ma lęku o przetrwanie gatunku. Brak oddzielenia nie zmusza do walki z tym, co go otacza. Wszystko „się dzieje” wolne od ograniczającej koncepcji dualizmu poznawczego, na jakim człowiek zbudował własną, ograniczoną przez zmysły percepcję istoty życia. Nic nie jest ani dobre, ani złe, ani smaczne, ani niesmaczne, ani bezpieczne, ani niebezpieczne, ani nasze, ani wasze, ani prawdziwe, ani nieprawdziwe. Tam gdzie pojawia się wolność od dualizmu poznawczego, tam nie ma potrzeby żeby oceniać cokolwiek, osądzać, porównywać, kategoryzować. Życie „dzieje się” i już. Wszystko „dzieje się” przejawiając naturalną, niepodzielną, niedefiniowalną zmienność. Nie ma sensu uciekać poza systemem, nie warto się z niego wydostawać, bo każde wyjście oznaczać będzie wejście w nowy, inny, ale wciąż podlegający tym samym, opisanym przeze mnie mechanizmom. Jedyna możliwość to rozwój świadomości, która pozwala otworzyć oczy. Kto widzi, ten dostrzega, że poza iluzją systemu społecznego rozciąga się bezkresna przestrzeń. Te wszystkie wierze, te mury, cegły, z których je budowałeś/łaś stają się na powrót częścią krajobrazu, piaskiem, wodą, ogniem i powietrzem. Z prochu je zbudowałeś/łaś i w proch je możesz obrócić. Co staje się wtedy możliwe? Jak wtedy wyglądają międzyludzkie relacje? Na czym się człowiek koncentruje, czemu poświęca, czym wypełnia życie? Jaką relację buduje z tym, co go otacza? ... możesz sobie o tym w ciszy pooddychać...
NIC MNIE NIE ŚCISKA
Poza systemem, w którym z dwóch stron dwie przeciwstawne siły się ze sobą mierzą, także istnieje życie. W nim żadne siły przeciwstawieństw się z sobą nie zmagają. Nie potrzebuje na ich odpieranie zużywać swojej energii. W nim miłość wypełnia przestrzeń. Wdzięczność w miłości się pławi, z nią prawda i błogość, mądrość i wybaczenie, optymizm i zaufanie, radość i witalność, obecność i uważność, spójność i autentyczność. W nich twoja pełnia istnienia swoją naturę przejawia… Zbyt wielkie słowa - ktoś powie. To tylko kwestia percepcji. Pamiętasz jak o mrowisku jakiś czas temu pisałem? Z wnętrza mrowiska widać wszędzie rude, sosnowe igiełki, a między tymi igłami mrówki wciąż zabiegane, każda z nich w mrówczym świecie zna igły i mrówki, igły i mrówki, igły i mrówki...